طلبه انقلابی

بسم الله الرحمن الرحیم

چند سالی است که در روزهای منتهی به روز شهادت صدیقه طاهره قلبم آزرده تر می شود. برخی اظهار نظرها نمک بر زخم دیرینه مظلومیت ولی مسلمین می پاشد و ماجراهای روزها و ماه های پس از رحلت رسول خدا را -که درود بی منتهای خداوند بر او و خاندان پاکش باد- یادآوری می کند.

میثاق معهود شکسته شد و امیر مومنان با خاری در چشم و استخوانی در گلو، با انگیزه حفظ امت پیامبر از فتنه پراکندگی و تفرق، لباس خلافت ظاهری را از تن خارج ساخت و دنیا را به اهلش واگذاشت؛ اما او ناخدای کشتی هدایت بود و حتی لحظه ای آن را به حال خود رها نکرد.

گرچه برخی با همسرش که دخت نبی مکرم اسلام و حجتی بر حجتهای الهی بود، نه تنها فرمان «مودت» را عملی نساختند؛ که آنچنان اسب «حرمت شکنی» را بر وی تاختند که اگر پیامبر دستور به آن داده بود، اینان مستحق برترین پاداشها بودند!

اما زهرا تربیت یافته دامان پیامبر بود. با تنی که در روزهای فقدان پدر، از مصائب به بار آمده از سوی دلبستگان زر و زور و تزویر، رنجور بود، تکلیف خود را به انجام رساند. از ولایت دفاع جانانه ای کرد، و با بیان بدیهیات که زیر پای غفلت لگدمال شده بودند، حق خود را مطالبه کرد و هر آنچه داشت، از جوانی و فرزند تا جانش، همه را تقدیم ولیّ اش نمود.

و سکوت مزار پنهانش، بلندترین فریاد تاریخ شد.

 اینک ما با مادر مظلوم و شهیدمان پیمان می بندیم که از هر آنچه داریم بگذریم؛ اما دست از ولیّ خود نکشیم. باشد که حضرت مادر، خود، ما را در این مسیر تربیت و هدایت کند. آمین

-> یه طلبه <-

بسم الله الرحمن الرحیم
 
یکشنبه 17/آذر/ 1392
صبح، حوزه کلاس داشتم و عصر، دانشگاه. برای حضور در کلاس عصر، تردید داشتم؛ چون مادر به مناسبت شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها روضه ای در منزلمان ترتیب داده بودند و اصلا دلم نمی¬خواست روضه این دختر شهید امام را از دست بدهم… از طرفی هم غیبت از کلاس استاد آذرشب را بی¬احترامی به ایشان و کلاس می¬دانستم و اصلا دلم نمی-خواست بی حرمتی¬ای صورت بگیرد. به حسب وظیفه تصمیم گرفتم در کلاس شرکت کنم. بنابراین بعد از اتمام کلاس حوزه، راهی تهران شدم. اما دلم را در خانه جاگذاشته بودم.
چون کلاس تا نزدیک اذان مغرب به طول می¬انجامید و حتی فرصتی برای رساندن خودم به مترو نداشتم، در خوابگاه دانشگاه ماندم. غذا را از سلف گرفتم اما میلی به صرف شام نداشتم، ظرف غذا را روی شوفاژ اتاق گذاشتم و رفتم سراغ کتاب و درس فردا. کتاب را باز کردم. جمله اول را چند بار خواندم. فایده¬ای نداشت. از اینکه روضه را از دستت داده بودم، خیلی دلم شکسته بودم. همان طور که جمله جمله درس می¬خواندم (و البته هیچ نمی¬فهمیدم) به بی¬لیاقتی¬ام فکر می¬کردم. یعنی حتی لیاقت حضور در روضه اشان را هم نداشتم. کم کم نوشته¬های کتاب داشت محو می¬شد. حلقه اشک در چشم و بغض خفه¬کننده در گلو، امانم را بریده بود. اگر اتفاق تازه¬ای نمی¬افتاد حتما خفه می¬شدم؛ اما …

#محرم95 #محرم
#مقتل
#رهبرانقلاب
فخرج عبد الله بن الحسن بن علی علیهم السلام_ و هو غلام لم یراهق_ من عند النساء فشدَّ حتی وقف الی جنب الحسین فلحقَتهُ زینب ُ بنت علی علیهما السلام لتحبسه، فأبى و امتنع إمتناعا شدیدا، فقال لا و اللهِ لا أُفارق عمّی، فأهوى أبجرُ بنُ کعب و قیل حرملةُ بنُ کاهل الى الحسین علیه السلام بالسیف. فقال له الغلام: ویلک یا بن الخبیثة، أ تقتل عمّی؟
فضربه بالسیف فَاتَّقى الغلامُ بیده فأَطَنَّها إلى الجلد فإذا هی معلَّقة. فنادَى الغلام:یا عمّاه! فأخذه الحسین علیه السلام و ضمَّه الیه و قال: یابن اخی! إصبر على ما نزل بک، و احتسِب فی ذلک الخیرَ فإن الله سیُلحِقُکَ بآبائک الصالحین
قال: فَرَماه حرملةُ بن کاهل بسَهم فذَبَحَه و هو فی حِجر عمِّه الحسین علیه السلام.

در این هنگام، عبدالله بن حسن بن علی علیهما السلام که کودکی نابالغ بود از خیمه زنها بیرون آمد و نزدیک حسین علیه السلام ایستاد. زینب سلام الله علیها خود را به او رسانید تا او را نگه دارد ولی شدیدا امتناع کرد و گفت: به خدا قسم از عمویم هرگز دور نمیشوم
در آن وقت بحر بن کعب (یا ابجر بن کعب) و به قولی حرملة بن کاهل (لعنة الله علیهما) شمشیر خود را بر حسین علیه السلام فرود آورد. آن کودک گفت: وای بر تو ای حرام زاده! آیا میخواهی عموی مرا بکشی؟ ولی آن ناپاک شمشیر را بر حسین علیه السلام فرود آورد. کودک دست خود را سپر شمشیر قرار داد و دستش به پوست آویخت و فریاد زد: عموجان! حسین علیه السلام او را در بغل گرفت و به سینه چسباند و فرمود: برادرزاده! بر این مصیبتی که بر تو وارد آمده است صبر کن و از خداوند طلب خیر نما، زیرا خدا تو را به پدران صالحت ملحق میکند.
ناگاه حرملة بن کاهل تیری بر او زد و او در دامان عمویش حسین علیه السلام به قتل رسید.

لهوف سید بن طاووس ص 148 و 149
ترجمه، تعریب، تصحیح: عقیقی بخشایشی

آیت الله میرباقری:
«وقتی ماه #محرم شروع میشود، ما باید احساس کنیم که الآن، سال 61 هجری است و سید الشهداء علیه السلام با کاروان خودشان در راه کربلا و در نزدیکی کربلا هستند…..یک منزل با کربلا فاصله دارند…
ما باید محاسبه کنیم و ببینیم که کجا هستیم؟ جزء کدام دسته هستیم؟ آیا از قبل مهیا و آماده بودیم و با اولین اقدام سید الشهداء علیه السلام حرکت کردیم؟ یا جزء آنهایی که اهل تاخیر و تسویف (اند) هستیم و تعلقاتمان ما را از ولی خدا جدا میکند و یک گوشه ای را انتخاب میکنیم؟
حلول محرم، وقت این محاسبه هاست.»
اول محرم 81

الإمامُ الکاظمُ علیه السلام
إذا وَعَدتُمُ الصِّغارَ فأوفُوا لَهُم ؛ فإنَّهُم یَرَونَ أنّکُم أنتُمُ الّذینَ تَرزُقونَهُم ، وإنّ اللّه َ لایَغضَبُ بشَیءٍ کغَضَبِهِ لِلنِّساءِ والصِّبیانِ .

هرگاه به کودکان وعده اى دادید به آن عمل کنید؛ زیرا آنها فکر مى کنند این شما هستید که به آنها روزى مى دهید و خداوند به اندازه اى که براى زنان و کودکان خشم مى گیرد، براى هیچ چیز به خشم نمى آید.
منتخب میزان الحکمه : حدیث شماره 1206579